یاد باد آن که زما وقت سفر

مهدی خوشحال، ایران فانوس، ششم اکتبر ۲۰۱۵:…  مادرم یکی از این مادران سوخته دل بود که در سال ۱۳۶۰ پندی به من داد که در آن سال و آن همه هیاهو، گوش من که سهل است گوش فلک هم شنوا نبود.

نامه خانم ثریا عبداللهی در فراق فرزندش امیراصلان

من زن ایرانی و آذریم، تعصب به وطن و هم وطن درذات ایرانیان و علی الخصوص آذری ها می باشد، به فرزندان و نوه هایم عشق دارم وتا کنون تلاش کرده ام با افتخار زندگی کنم چند سالی که از خدا عمر گرفته ام با افتخار زندگی کردم ! وبه همه داشته هایم شاکرم ،به دنبال جاه و جلال و شوکت نبوده ام که بخواهم کسانی را فدای مقامم کنم، ساده زیستم و ساده زندگی کردم، برنفسم سوار بودم ، روسفید و سربلند زندگی کردم .