اسیران لیبرتی زندانیان فرقه رجوی
جمعه, ۱ آبان ۱۳۹۴، ۰۷:۲۳ ق.ظ
ما می دانیم که خصوصا در این سالیان اخیر
بیشترین فشار بر اعضای ناراضی بوده است و ما بایستی با به میدان آوردن هرچه
بیشتر سازمانهای حقوق بشری به عراق و کمپ لیبرتی و فراهم کردن فضای ملاقات
و دیداری برای خانواده ها دور از تسلط و هژمونی سران فرقه، با آنها صحبت
شود تا تصمیم خود را بگیرند و آزادانه و دور از تشکیلات جهنمی مجاهدین
حرفشان را بزنند.
ما به بلوغ سیاسی و اجتماعی رسیده ایم دیگر
فرق بین بد و خوب را می توانیم تشخیص بدهیم، ولی رهبران مجاهدین و سران
فرقه، خصوصا در سالهای اخیر بعد از سرنگونی دولت سابق عراق (صدام حسین) سعی
دارند و تلاش کرده اند اعضا فریب خورده فرقه را گمراه و گمراه تر کنند (و
با به کشتن دادن تک تک ناراضیان و درگیر کردن آنها با نیروهای عراقی
باصطلاح بهره سیاسی آن را ببرند) از طرفی از دست ناراضیان راحت می شوند و
از طرف دیگر خودشان را به در می برند.
و هدفشان این است که عنوان بکنند موجودیت سازمان درعراق حق است و برای آزادی جامعه ایران می جنگد و دارد بهای این آزادی را می دهد و از طرف دیگر می گویند که مجاهدین دمکراتیک هستند و آزادی دارند.
ولی مجاهدین جدا شده که سالها در تشکیلات فرقه بسر برده اند می گویند، دریغ از آزادی دریغ از دمکراسی، هر چه دیدیم دیکتاتوری، بی عدالتی،سرکوب بود و افراد آنجا از کوچکترین امکانات وآزادی یک انسان معمولی برخوردار نبودند.
ما می دانیم که خصوصا در این سالیان اخیر بیشترین فشار بر اعضای ناراضی بوده است و ما بایستی با به میدان آوردن هرچه بیشتر سازمانهای حقوق بشری به عراق و کمپ لیبرتی و فراهم کردن فضای ملاقات و دیداری برای خانواده ها دور از تسلط و هژمونی سران فرقه، با آنها صحبت شود تا تصمیم خود را بگیرند و آزادانه و دور از تشکیلات جهنمی مجاهدین حرفشان را بزنند.
وقتی که مجاهدین با نیروهای خود این چنین می کنند و از کشتن آنان پروایی ندارند، خدای ناکرده فردا روز اگر پایشان به ایران و حکومت برسد، قطعا تمام مردم را به زندان می اندازند و عده ای را هم اعدام می کنند. مشکل اصلی و اساسی رهبران فرقه و مجاهدین این است که خط مشی آنها و شعاری که داده اند در قرن امروزی جوابگو نیست و خط آنها با شکست مواجه شده است و آنها به انتهای خط رسیده اند و در شرایط کنونی برای نجات از این بحران دست به هر خار و خاشاکی می زنند و دیگران را مقصر به حساب می آورند و مشکلات را به گردن دیگران می اندازند.
در مقوله ی مبارزه با تروریسم، جامعه جهانی مجاهدین را شناخته کما اینکه سالها در لیست سازمانهای تروریستی قرار داشته اند، اگر بیش از این دست به حماقت بزنند، سند نابودی خود را توسط دولت وقت، امضا کرده و جان تمام اعضا را به خطر می اندازد و آنها را به کشتن می دهد. وقتی رهبری مجاهدین دستور به کشتن دادن اعضا را غیر مستقیم و با حرفهای شیک توسط ستونهای باصطلاح تشکیلات به گوش آنها می رساند و آنها را به کشتن می دهد، مردم و دیگر اعضا برایشان ارزشی قائل نمی شوند، رفته رفته اعتبار خود را حتی در میان هواداران خود از دست می دهند، خانواده ها و دیگر اعضا به این نتیجه خواهند رسید که هر چه سازمان می گوید دروغ و یاوه است.
و هدفشان این است که عنوان بکنند موجودیت سازمان درعراق حق است و برای آزادی جامعه ایران می جنگد و دارد بهای این آزادی را می دهد و از طرف دیگر می گویند که مجاهدین دمکراتیک هستند و آزادی دارند.
ولی مجاهدین جدا شده که سالها در تشکیلات فرقه بسر برده اند می گویند، دریغ از آزادی دریغ از دمکراسی، هر چه دیدیم دیکتاتوری، بی عدالتی،سرکوب بود و افراد آنجا از کوچکترین امکانات وآزادی یک انسان معمولی برخوردار نبودند.
ما می دانیم که خصوصا در این سالیان اخیر بیشترین فشار بر اعضای ناراضی بوده است و ما بایستی با به میدان آوردن هرچه بیشتر سازمانهای حقوق بشری به عراق و کمپ لیبرتی و فراهم کردن فضای ملاقات و دیداری برای خانواده ها دور از تسلط و هژمونی سران فرقه، با آنها صحبت شود تا تصمیم خود را بگیرند و آزادانه و دور از تشکیلات جهنمی مجاهدین حرفشان را بزنند.
وقتی که مجاهدین با نیروهای خود این چنین می کنند و از کشتن آنان پروایی ندارند، خدای ناکرده فردا روز اگر پایشان به ایران و حکومت برسد، قطعا تمام مردم را به زندان می اندازند و عده ای را هم اعدام می کنند. مشکل اصلی و اساسی رهبران فرقه و مجاهدین این است که خط مشی آنها و شعاری که داده اند در قرن امروزی جوابگو نیست و خط آنها با شکست مواجه شده است و آنها به انتهای خط رسیده اند و در شرایط کنونی برای نجات از این بحران دست به هر خار و خاشاکی می زنند و دیگران را مقصر به حساب می آورند و مشکلات را به گردن دیگران می اندازند.
در مقوله ی مبارزه با تروریسم، جامعه جهانی مجاهدین را شناخته کما اینکه سالها در لیست سازمانهای تروریستی قرار داشته اند، اگر بیش از این دست به حماقت بزنند، سند نابودی خود را توسط دولت وقت، امضا کرده و جان تمام اعضا را به خطر می اندازد و آنها را به کشتن می دهد. وقتی رهبری مجاهدین دستور به کشتن دادن اعضا را غیر مستقیم و با حرفهای شیک توسط ستونهای باصطلاح تشکیلات به گوش آنها می رساند و آنها را به کشتن می دهد، مردم و دیگر اعضا برایشان ارزشی قائل نمی شوند، رفته رفته اعتبار خود را حتی در میان هواداران خود از دست می دهند، خانواده ها و دیگر اعضا به این نتیجه خواهند رسید که هر چه سازمان می گوید دروغ و یاوه است.
