جار و جنجالی که در 30 مهر برپا شد
سه شنبه, ۵ آبان ۱۳۹۴، ۰۹:۲۸ ق.ظ
در این سالها رهبری سازمان با ادامه روند
پروژه انقلاب ایدئولوژیک در سازمان این بار بعد از انتخاب مریم رجوی در
شهریور سال 68 بعد از چند سال یعنی در شهریور سال 72 او را بعنوان رئیس
جمهور و سپس در 30 مهرماه همان سال معرفی بیرونی کرده و مدتی بعد به کشور
فرانسه اعزام نمود.
هر کسی که چند صباحی عضو سازمان مجاهدین
خلق بوده است، هیچگاه خاطرات مهر ماه سال 1372 در سازمان مجاهدین را فراموش
نمی کند. این سالها یادآور اوج دیکتاتوری و خشونت تشکیلاتی در مجاهدین خلق
است.
سازمانی که حکومت جمهوری اسلامی ایران را متهم می نمود که به مخالفان خود میدان نمی دهد و آزادی های انسانی را پایمال کرده است، در این سالها خودش نشان داد که حتی تحمل پذیری کوچکترین انتقاد را در تشکیلات خود ندارد و هر صدای انتقادآمیز را در نطفه خفه می کند.
از زمانی که پروژه انقلاب ایدئولوژیک (در واقع سرکوب تشکیلاتی مخالفان و منتقدان رهبری سازمان) شروع شد رفته رفته با اقدامات مختلف افراد مهم و تأثیرگذاری مانند علی زرکش و فرمانده فتح الله کنار گذاشته شده و مورد برخورد تشکیلاتی قرار گرفتند و این موضوع که از سال 1364 کلید خورده بود در شهریور 1368 تا 30 مهر سال 1372 به اوج خود رسید.
در این سالها رهبری سازمان با ادامه روند پروژه انقلاب ایدئولوژیک در سازمان این بار بعد از انتخاب مریم رجوی در شهریور سال 68 بعد از چند سال یعنی در شهریور سال 72 او را بعنوان رئیس جمهور و سپس در 30 مهرماه همان سال معرفی بیرونی کرده و مدتی بعد به کشور فرانسه اعزام نمود.
این انتخاب گرچه یک انتخاب فرمالیستی و بی محتوا بود، چرا که مریم رجوی کسی نبود که بلحاظ هژمونیک و تسلط سیاسی و تشکیلاتی دارای چنین رتبه و توانی باشد، ولی در واقع موضوع و اهرمی بود در دست رهبری سازمان تا بوسیله آن سرکوب تشکیلاتی را در سازمان با سرعت هرچه تمام تر و شدت هرچه بیشتر اجرا کند، همچنین در صفوف شورای ملی مقاومت، زیرا رهبری سازمان گمان می کرد که اعضا و سازمان های غیر مجاهد عضو شورای ملی مقاومت که بوسیله سازمان مجاهدین ارتزاق می شدند، دست بالا بودن آنان را در شورا نادیده می گیرند، برای همین و با این ترفند انتخاب رئیس جمهور از میان سازمان مجاهدین، در واقع انقلاب ایدئولوژیک (یا سرکوب و دیکتاتوری) خود را به اعضای غیرمجاهد و سازمان های پیوسته به شورای ملی مقاومت دیکته کردند، تا به آنها بگویند گرچه شورا متشکل از احزاب و شخصیت های گوناگون است، ولی حرف آخر را سازمان مجاهدین و رهبری خودکامه آن می زند، وآنان سیاهی و لشگر و سربازانی بدون اراده و قدرت تصمیم گیری مستقل در این جریان می باشند.
منبع: پرونده سیاه
سازمانی که حکومت جمهوری اسلامی ایران را متهم می نمود که به مخالفان خود میدان نمی دهد و آزادی های انسانی را پایمال کرده است، در این سالها خودش نشان داد که حتی تحمل پذیری کوچکترین انتقاد را در تشکیلات خود ندارد و هر صدای انتقادآمیز را در نطفه خفه می کند.
از زمانی که پروژه انقلاب ایدئولوژیک (در واقع سرکوب تشکیلاتی مخالفان و منتقدان رهبری سازمان) شروع شد رفته رفته با اقدامات مختلف افراد مهم و تأثیرگذاری مانند علی زرکش و فرمانده فتح الله کنار گذاشته شده و مورد برخورد تشکیلاتی قرار گرفتند و این موضوع که از سال 1364 کلید خورده بود در شهریور 1368 تا 30 مهر سال 1372 به اوج خود رسید.
در این سالها رهبری سازمان با ادامه روند پروژه انقلاب ایدئولوژیک در سازمان این بار بعد از انتخاب مریم رجوی در شهریور سال 68 بعد از چند سال یعنی در شهریور سال 72 او را بعنوان رئیس جمهور و سپس در 30 مهرماه همان سال معرفی بیرونی کرده و مدتی بعد به کشور فرانسه اعزام نمود.
این انتخاب گرچه یک انتخاب فرمالیستی و بی محتوا بود، چرا که مریم رجوی کسی نبود که بلحاظ هژمونیک و تسلط سیاسی و تشکیلاتی دارای چنین رتبه و توانی باشد، ولی در واقع موضوع و اهرمی بود در دست رهبری سازمان تا بوسیله آن سرکوب تشکیلاتی را در سازمان با سرعت هرچه تمام تر و شدت هرچه بیشتر اجرا کند، همچنین در صفوف شورای ملی مقاومت، زیرا رهبری سازمان گمان می کرد که اعضا و سازمان های غیر مجاهد عضو شورای ملی مقاومت که بوسیله سازمان مجاهدین ارتزاق می شدند، دست بالا بودن آنان را در شورا نادیده می گیرند، برای همین و با این ترفند انتخاب رئیس جمهور از میان سازمان مجاهدین، در واقع انقلاب ایدئولوژیک (یا سرکوب و دیکتاتوری) خود را به اعضای غیرمجاهد و سازمان های پیوسته به شورای ملی مقاومت دیکته کردند، تا به آنها بگویند گرچه شورا متشکل از احزاب و شخصیت های گوناگون است، ولی حرف آخر را سازمان مجاهدین و رهبری خودکامه آن می زند، وآنان سیاهی و لشگر و سربازانی بدون اراده و قدرت تصمیم گیری مستقل در این جریان می باشند.
منبع: پرونده سیاه
